หากเธอลองมอง
ไปยังฟ้าแสนไกล
และคิดถึง
ใครหนึ่งคนคุ้นเคย
กี่หมื่นพันคำ
ที่ไม่ทันเอื้อนเอ่ย
แต่เธอยังคง
เก็บมันไว้ข้างในใจ
จะกี่คราว
ที่ความรักผันผ่าน
พอมองเห็น
มันก็ไม่ทันคว้าไขว่
และอีกกี่คราว
ที่เราเฝ้าลบลืมมัน
เพื่อหวังสักวัน
รักจะมาพบใหม่
หมดชีวิตใช้
ไปเพื่อหวังและรอ
จนบางทีท้อและถอดใจ
ว่ามันคง
ไม่มีรักจริงให้เราเจอ
ถ้ามีจริงมันคงอยู่แสนไกล
รักอยู่ที่ไหนจะไปหา
กว่าที่จะได้
มันมาต้องเสียอะไร
กว่าจะพบและได้เห็น
ว่าที่จริงแล้ว
คือเราเองที่มองข้ามไป
รักอยู่ที่ใด
หรือมันอาจผ่าน
เลยไปโดยที่ไม่รู้ตัว
หากรักเหมือนแสง
ส่องทางให้เรา
ก็อาจเป็นเหมือนเงา
ในมุมของใคร
อาจดูหมองๆ
อาจดูว่าสวยงาม
ก็คือนิยามที่ต่างคนคิดไป
แต่จะดีหรือร้ายก็ไม่สำคัญ
เท่ารักนั้นทิ้งอะไรไว้
มันจะเป็นรอยยิ้ม
หรือกี่หยดน้ำตา
ก็ได้ทำให้รู้
ว่ารักเป็นอย่างไร
อยู่ที่ไหนจะไปหา
กว่าที่จะได้
มันมาต้องเสียอะไร
กว่าจะพบและได้เห็น
ว่าที่จริงแล้วคือเรา
เองที่มองข้ามไป
รักอยู่ไม่ไกล
และมันอาจผ่านเลยไป
โดยที่ไม่รู้ตัว
จะต้องเสียอะไร
